Mądrala...

Wraca Szymek z przedszkola...

- Szymonku co słychać? Jak było w przedszkolu. - pytam, choć i tak nie liczę na odpowiedź. Żadnych plot, kto, z kim, kogo, czy śpiewali, czy tańczyli, nic, buzia na kluczyk. 

- Fajnie, ale teraz nie mogę ci opowiedzieć bo muszę się pobawić. Pooobaw się ze mną! - Nie chce mi się. I tu włącza się tryb matki doskonałej: "ten czas już nie wróci, korzystaj, póki możesz, pracuj nad kontaktem, bliskością...."

- No dobra, a w co chcesz się bawić?

- W wyścigi! Będziemy się ścigać autami po podłodze. - Średnio mi się uśmiecha bieganie na kolanach, rozbijanie się o futryny.  

- A może pobudujemy z klocków? Wiem! Zagramy w grę! - zaczyna się wymienianie: puzzle, memo, Tomek (ta lokomotywa), Chińczyk?

- Nie chce mi się grać. Chcę się bawić w wyścigi!

- Ale gry są fajniejsze, poza tym jestem dziewczyną i nie lubię się ścigać autami. - No już większej bzdury nie mogłam powiedzieć. Nie dość, że głupie to jeszcze szowinistyczne.

- No dobra. (Nie wierzę własnym uszom, zgodził się?!) Zagramy w taką grę: Jedziemy autem stąd do tamtego domku i jak dojedziesz to dostaniesz MILION punktów!!! 

A wieczorem znów zaczynam...

- Szymonku, to opowiedz, jak było w przedszkolu.

- Fajnie było, ale niestety już jestem zmęczony, więc nie mogę ci opowiedzieć!

Cóż pozostaje mi cieszyć się, że poprawnie buduje zdania wielokrotnie złożone...