Wyż znad Syberii

Bywają też dni kiedy jest tak dobrze, że boję się do tego przyznać.

Dziś Synuś Starszy wstał bez większych protestów, poprzytulał się i nawet zjadł kaszę!! No zjadł to może za duże słowo, ale dał się nią nakarmić. Już słyszę: "taki duży chłopiec a nie je sam...". W sumie mógłby zjeść śniadanie w poniedziałek rano sam, tylko że musiałabym albo Go zbudzić godzinę wcześniej (i siebie też) a sobie i tatusiowi zaparzyć meliskę albo głodzić Go przez sobotę i niedzielę.

Tak czy owak kasza została zjedzona, chłopcy wyszli do przedszkola i pracy.

A My (ja i Synuś Młodszy) - do łóżeczka, tak na godzinkę. Potem "czynności zwyczajne" - śniadanko, ubieranie, przewijanie, znów jedzenie, kawka (zbożowa)... wszystko w tempie "jak nie teraz to za pół godziny". 

I spacer... w towarzystwie  wyżu znad Syberii . Złapaliśmy sporą dawkę optymizmu, nieco mniejszą witaminy D i jeszcze wymroziliśmy bakcyle. Zrobiliśmy małe zakupy i wzięliśmy się za gotowanie obiadu. Jaś zażądał lekcji gotowania. A co? Przecież nie będzie leżał sam!

W końcu wypracowaliśmy pewien kompromis: Maluch nie czuł się samotny a ja miałam wolne ręce.