piątek, 30 marca 2012

Psychozy matki karmiącej

miejsce akcji: domek i poza nim
czas akcji:      Dżihad (godziny między18:00 a 21:00)

godz. 18:00
- Kochnie Jaś dzisiaj taki jakiś marudny, towarzystwa potrzebuje. Może jednak zostanę w domu...
- Idź, nie kombinuj!
godz. 18:30 
Wychodzę, rozpoczyna się "zabawa".

środa, 28 marca 2012

Rower

Oto on:


Jedyny, wspaniały, 14-calowe koła,  NIEBIESKI. Przyszedł w paczce do samodzielnego montażu. Montowali: Tatuś, Dziadek A. i oczywiście Szymon. Ten błysk w oku, gdy wyciągał poszczególne elementy z pudła...bezcenny! 

Babcia: Co ty tam masz ?! (kierownica)
Młody: No, kawałek łowełu! 
mina Szymona: Boszsz....kobieto!

Według Młodego rower nie został złożony ani zmontowany, tylko ZBUDOWANY. :)
Na wypróbowanie już nie było czasu. Może dzisiaj. Oj, chciałabym, żeby próbom ujeżdżenia ustrojstwa towarzyszył taki sam entuzjazm jaki był przy jego montażu.

A dziś po południu:
TA DAM:
Trochę mam jeszcze pietra. 10 minut  wystarczy na dziś.




poniedziałek, 26 marca 2012

Do cioci G. i tych, którzy też Ją kochają

Celowo, perfidnie, z premadytacją ogłaszam wszem i wobec, że Ciocia G. ma duszę artystki, a swoimi dziełami   obdarowuje osoby, które kocha, lubi bądź szanuje. W związku z tym zbieram chętnych, którzy wraz ze mną namówią Ją do założenia bloga i prezentowania światu owych śliczności.zanim zostaną wydane, rozdane, podarowane. 

Do założenia bloga potrzebne będą:
- chęci
- komputer lub syn z komputerem (najlepiej nieletni, bo można mu na chwilę komputer zarekwirować pod dowolnym pretekstem)
- aparat foto, którym cudeńka zostaną uwiecznione

Więcej nie trzeba na prawdę nic. Brakiem umiejętności proszę się nie próbować wykpić, bo przecież nawet ja bloga mam i uwaga!!! - B. nie ma z tym faktem nic wspólnego, poza tym, że czasem czyta...Blogger sam prowadzi za rączkę.

I również dla Cioci G. biorę udział w takiej zabawie:


P.S. Proszę się nie gniewać :*

niedziela, 25 marca 2012

Kwiatki bratki i stokrotki dla Malwinki dla Dorotki

Tatuś przy okazji zwyczajnych zakupów kupił mi nasiona kopru, pietruszki, rzodkiewki i maciejki. Zrozumiałam tą mało subtelną aluzję!!! Mam się wziąć za robotę, a nie studiować FB i inne internetowe pożeracze czasu!!! Uprawa roli..na tarasie...
Pół dnia zastanawiałam się: obrazić się czy nie. Ostatecznie uznałam, że taka świeża pietruszka z własnego parapetu to nie głupi pomysł. A maciejka ?- właściwie to dostałam kwiaty, co nie?! I to jakie pachnące.
Ehh, romantyk z tego mojego męża wychodzi :))

sobota, 24 marca 2012

Rowerowo

Można poczuć wiosnę w mieście? Oczywiście! 

Od lewej: ja, Jaś (w wózku), babcia J., Tatuś, Szymonek 
Jasia pożyczyliśmy na 2 godzinki dziadkom a sami....

Właściwie, to zależało nam, żeby upiec kilka pieczeni na jednym ogniu.
1. Poczuć i zobaczyć wiosnę
2. Sprawdzić, czy mięśnie i stawy są tam, gdzie je zostawiliśmy jesienią.
3. Sprawić, by cała nasza (moja i Tatusia) uwaga skupiła się na Młodym. Chcieliśmy by choć przez chwilkę znów był jedynakiem.
4. Rozpocząć poszukiwania pierwszego "dorosłego" rowerka dla Młodego.

Pierwsze trzy punkty zrealizowane zostały w 100%, czwarty właściwie też, bo poszukiwania rozpoczęliśmy, choć rowerka nie kupiliśmy. Był nawet taki jeden, który spełniał wszystkie Tatusiowe wymagania. Niestety nie spełnił jedynego warunku postawionego przez Szymka - nie był NIEBIESKI!!!!




piątek, 23 marca 2012

Podobno dzieckiem nie można się popisać...

Wracamy do domu. Na klatce schodowej spotykamy panią sprzątającą / dozorczynię. Młody na moje "co się mówi" burczy pod nosem "dzień dobry". Zamieniam z panią kilka słów. Wreszcie rozchodzimy się. Przypominam Młodemu, że trzeba powiedzieć "do widzenia", na co Młody z przesłodkim uśmiechem: 

- To do bidzenia ... psińdź jutlo popontaj!

Chciałam zapaść się pod ziemię ale mruknęłam tylko, "tak się nie mówi" i wepchnęłam Młodego do mieszkania. A w domu - 100 pytań do: A dlaczego? A jak się mówi?...
Ostatnio przerabiamy właśnie etap zadawania pytań. Czekałam na to, bo wydawało mi się ekscytujące - obserwować jak młody człowiek interesuje się światem i jednocześnie traktuje rodzica jak źródło wszelkiej wiedzy. Doczekałam się...

5:00 rano (dla mnie w nocy): Po co jest mgła?

No proszę, kto wie?! Nie "dlaczego", nie "skąd się bierze" tylko właśnie "po co"?

środa, 21 marca 2012

Godz. 14:00
Ciiiszaaa przerywana szelestem biedronki męczonej przez Jaśka. Biedronka ma coś w środku. Celofan? Jasiowi się podoba. 
Przez okno wpadają promienie wiosennego słońca.
Szymek śpi umęczony wyciem...
Sielanka w środku dnia!


A dlaczego Młody wył? Bo mama kazała jeść zupę. Bo zupę chciał popijać sokiem jagódkowym (z czarnej porzeczki) a ja nalałam mu wodę. Wył bo się pobrudził. Wył bo dziadek zabrał jego gazetę (?). Wył bo się chciał przykryć kołderką a nie kocykiem. Bo rzucił tramwajem a On swój tramwaj bardzo lubi. Zwyczajnie chciał mnie "ukarać" za tą zupę. (Czasem, na szczęście bardzo rzadko, Szymuś chce, żeby nam też było przykro i wymierza nam coś w rodzaju kary, która jego zdaniem dotknie nas tak jak jego samego. Kiedyś nawet rzucił Kicusiem! ) Podsumowując wył bo był zmęczony. 
On wciąż potrzebuje swojej drzemki. Te trudne godziny 12-14 trzeba albo intensywnie zagospodarować (nie dopuścić do smutku) i przetrzymać go do wieczora, albo umożliwić mu tą drzemkę. A czasami z różnych powodów potrzebuje jej bardziej niż zwykle. Wtedy bywa trudny. A jak już wejdzie w fazę "sam nie wiem, o co mi chodzi" to trzeba go potraktować jak niemowlę, wpakować w piżamkę i do łóżka. Nie przedłużać sytuacji zabawianiem czy tłumaczeniem czegokolwiek bo i tak nic do niego nie dociera. Oczywiście buntuje się, że przecież wcale nie jest zmęczony. Przełom następuje, gdy założy piżamkę (czary mary) - poddaje się i zasypia w ciągu dwóch minut. I ...następuje błoga ciiiszaaa...

wtorek, 20 marca 2012

Oko

Szymusiowi coś dziwnego działo się z oczkiem. Jakiś stan zapalny. Myśleliśmy, że to po tym jak kilka dni wcześniej wiatr sypnął mu piaskiem po oczach. Oko raz było czerwone i szczypało a raz nie. Nawet dostał kropelki z antybiotykiem. Nie dawało mi jednak spokoju to, że oko raz było czerwone i szczypało a raz nie. Aż do wczoraj. Patrzę, a on coś w tym oczku (akurat zaczerwienionym) ma. Ni to śpioszek ni okruszek. Próbuję wyciągnąć chusteczką a to coś nie ma końca i chowa się gdzieś pod gałką. I wyciągnęłam ok 2 cm czegoś - nie wiem czego. W każdym razie dzisiaj oko jak nowe. 
A Młody - jak zwykle znosi takie zabiegi...hmm... no dość dziwnie, po Szymkowemu. A na moje pochwały jego odwagi reaguje zawstydzony "No nie mów tak". Bo co robi mój pierworodny gdy:

- boli oko - nie krzyczy, że oko boli tylko "Plosię sibko okład z helbaty i zaklopić"
- ma kaszel - "Plosię silopek / inhajacje"
- swędzi skóra -"Plosię zintek (zyrtec)".

No i mam się martwić, czy nie? Hoduję lekomana?

Moje oczka kochane


piątek, 16 marca 2012

Lirycznie

Dostałam, raduję się niezmiernie i zgłębiam na nowo ze Stańką w tle:


Tylko coś mi tam cicho mówi z tyłu głowy, że to trochę szkoda, że niektórzy muszą odejść, aby zagościli bardziej... Kac moralny? Ciągle parę kroków z tyłu...Nie ja jedyna. Ale to nie usprawiedliwia.

***

A na zachodzie "Łowiś i Wenus schecą baaaandzo mocno!"

czwartek, 15 marca 2012

Love love love

Czy u nas zawsze tak sielankowo? - Różnie, jak u wszystkich. Tylko zawsze jakoś tak się dzieje, że przynajmniej jedno z nas widzi trochę więcej słońca w każdej sytuacji. A co jak zapracowany, zmęczony Tatuś przychodzi do domu z kolejnym kłopotem w głowie, liczy na wsparcie żony, a żona znudzona?! Znudzona siedzeniem. Muchy w nosie bo się starała a obiad znowu "trochę za bardzo się przypiekł". Kupa prasowania wcale nie zmalała, mimo że wszystko zostało wyprasowane (zmieniła trochę kolor). No i gdzie to pocieszenie? Wtedy do akcji wkraczają dzieci!

- Tatuś, ja cie kocham, weś? Tak bandzo bandzo i bandziej!
- Ja ciebie też kocham!
- Tak? No to fajnie, zie mnie kochaś. Blaaawo!! (dźwiękom towarzyszą efekty wizualne). Ja to nawet Jasia kocham! I caaaałom lodzine! Bo dzieci musiom kochać całom lodzinę, weś?

No tak, dzieci mają swoje obowiązki...



środa, 14 marca 2012

Ideały

Czy tego chcę czy nie, znowu sieję obraz macierzyństwa jako stanu cudownego, błogiego. Ehh...zazdrośćcie mi!!
Wybrałam się na obronę doktoratu mojej M. Jako, że ostatnio pełnię głównie funkcję stołówki, wybrałam się tam z Jaśkiem. Przed wejściem usłyszałam z kilku par ust "Ojej,  co będzie jak..." No co będzie? - uciekniemy. Siedliśmy sobie na samym końcu, żeby nasza ewakuacja w jak najmniejszym stopniu zakłóciła ważne wydarzenie. Byle wytrzymał prezentację, recenzje możemy sobie podarować.... A co zrobił Jaś? - Jaś zasnął. I spał. I przespał nie tylko prezentację ale też wystąpienia obu recenzentów, publiczną dyskusję, oczekiwanie na wyniki i ogłoszenie wyników. Gdy rozległy się brawa, otworzył oczy, chyba tylko po to by móc złożyć gratulacje. Potem, dzięki uprzejmości pań z dziekanatu, zjadł w spokoju i znów zasnął.
Co usłyszałam oprócz tradycyjnego "ale słodki", "jaki grzeczny" i "ciu ciu ciu"? Że mam nienormalne dziecko!

Dziękuję Wam! Na prawdę!  Bo każdej mamie jest przyjemnie słyszeć że ma super dziecko, pomimo tego, że i Wy i ja wiemy, że Jaś to zrobił na pokaz.


Idealny Jaś

Oczywiście coś za coś. "Pospałem w dzień, wieczorkiem się pobawimy". Trafiło na Tatusia bo ja wyszłam świętować ów doktorat. Gdy wróciłam o północy, chłopcy jeszcze rozmawiali. "ooou" i "eeeu". 

***

A co robi idealny mąż, gdy żona prezentuje się w nowej sukience w kolorze kakao? Idealny mąż cmoka z zachwytem i mówi. "Powinnaś sobie kupić taką drugą, w kolorze czerwonym."

Idealny Tatuś z idealnym Szymonkiem

sobota, 10 marca 2012

Sama słodycz

Młody z powodu choroby siedział cały cały tydzień w domu. W piątek dostawał już wyraźnego Fixum dyrdum. Godzina 10:00 a ja  po setnej wymianie zdań  typu: 

- Nie ruszaj Jasia linijką i po co ci to? (spieniacz do mleka)
- Ale to nie działa!
- Bo wyjąłeś baterie.
- Ale już włożyłem!
- Widocznie źle włożyłeś.

miałam ochotę udusić, ale mówię mu:

- Ty to jesteś taki diabełek.
- Ja nie jestem diabełek, ja jestem słodki!!
- diabełek jesteś
- Jestem słodki i "konieć kopka"!!

O godz. 11:00 już mnie mdliło od tej słodyczy.

***

Dzisiaj Młody spędził większość dnia u dziadków a ja pierwszy raz nie miałam z tego powodu wyrzutów sumienia...


czwartek, 8 marca 2012

Dzień Kobiet

Z okazji Dnia Kobiet postanowiłam zadbać o siebie, co ostatnio nie jest takie łatwe. Kąpiel brałam w trzech ratach. Najpierw głowa, w drugim etapie to co powyżej pasa + coś. Z goleniem nóg musiałam poczekać do godz. 14:00 bo wtedy oba dzieciuchy padły. Nawet zdążyłam zrobić oko i maznąć paznokcie u stóp. Młody zauważył i skomentował:

- Kocham cię za te pazurki!

Przed 18:00 wpadł Tatuś z tulipanami (nawet Szymka przeszkolił). Dobrze, że z tulipanami bo róże są bleee. A potem ja wypadłam na UWAGA - taniec brzucha :)), znowu, po 7 miesiącach!! I co? No tego się spodziewałam: moje kolana to raczej zawiasy od drzwi do drewutni a to, co wyglądało na mięśnie okazało się być ich nędzną imitacją. Wyszłam z Al Mary mokra od potu i deszczu endorfin. 

Nie było mnie akurat w TYCH godzinach!! Dom beze mnie przetrwał, choć potomkowie nieźle Tatusia wymęczyli... 

środa, 7 marca 2012

Zazdrość, odsłona trzecia

Chyba jednak brat  do brzucha już nie wróci.... 
Jaś, choć taki mały to doskonale potrafi skupić na sobie uwagę rodziców. Gdy w domu akurat są oboje, sprawa jest dość prosta:

- Oddaj tego dzidziusia mamusi/tatusiowi. (do zabawy wystarczy jedno)

Wszystko się komplikuje, gdy się siedzi z mamą i bratem w domu. Wydawałoby się, że choroba (w końcu nawet antybiotyk biorę) powinna gwarantować pierwszeństwo przed młodszym bratem. Przecież chory potrzebuje więcej miłości, uwagi, troski. Czy mama tego nie rozumie?! Liczne próby "zbrojenia czegoś" nie przyniosły rezultatu. Ani wyciąganie tego co nie wolno, ani rozlewanie picia, ani hałasowanie gdy brat śpi - zupełni nic. Kobieta ma zaskakująco dużą cierpliwość. Upomni, przytuli na chwilę, ale zaraz Jaś stęknie a ona leci do niego. Trzeba spróbować inaczej...

- Mamusiu, noga mnie baaardzo boli. Weź na rączki bo nie mogę chodzić! (prawie łezki poleciały)

Wczoraj paluszek przyniósł średni efekt - trzeba było spróbować czegoś większego kalibru. I co? - Raz wzięła na ręce, drugi raz wzięła, a za trzecim...obejrzała nogę, pokręciła głową, założyła na moją nogę bandaż i powiedziała, że już nie powinno boleć...No nie o to mi chodziło. Jutro spróbuję czegoś nowego.


***

Cztery noce z rzędu bez snu. Nawet jak dzieci śpią, to coś musi pójść nie tak. Np. może ułamać się kawałek zęba i wbić w dziąsło tak, żeby nie można go wyjąć...Gdybym wiedziała, że to coś się wbiło to bym prochów przeciwbólowych nie brała, bo przecież one tego odłamka nie ruszą. Efekt wzięcia tabletek (zwykle nie korzystam z takich używek) był taki, że wszystkie bodźce zostały stłumione, został tylko BÓL. Ale dziś, po wizycie u dentysty już się wyśpię (może)

poniedziałek, 5 marca 2012

Siedzimy w domu

Jesteśmy z Jaśkiem uziemieni przez chorego marudę:

-Dzidziuś woła "e", idź do niego!! A mi załóż plasterek bo się skaleczyłem! (ryska na paluszku widoczna pod lupą)

piątek, 2 marca 2012

Domowe przedszkole

Standard: z małego katarku większy katar, z kataru kaszelek a z kaszelku kaszel.... 
Zostaliśmy we trójkę w domu. Fajnie było. Na prawdę. Nie wiem czy to ja wrzuciłam na luz, czy Młody nie miał dość sił, żeby szaleć. Jakoś tak na wszystko był czas. Ot miły piątek :) Szkoda tylko, że za sprawą choróbska.
Bracia 

czwartek, 1 marca 2012

Nauka

Przy śniadaniu
- Szymek, już niedługo będziesz sam sobie czytał książki.  Będziemy się uczyć.
- Ale ja już się uczyłem, damno damno, kilka lat.
- Aha i już umiesz?
- No umiem.
- To co tu jest napisane? (pokazuję mu napis "Lipton")
- Herbata.



Szymon litery zna od dawna, i co z tego?
Uczeni powiadają, że teraz jest okres analizy i na syntezę przyjdzie czas. Inni natomiast uczeni twierdzą, że dziecko najpierw trzeba nauczyć czytać a potem dopiero uczyć liter, bo litera M to dla malucha czysta abstrakcja a wyraz mama już nie (metoda Domana). Na razie sprawdzam teorię nr 1. Na potomku drugim sprawdzę teorię nr 2. Już nawet pomoce dydaktyczne zakupiłam. Sceptyczni powiedzą: pogięło ją, czy co.. Ano jak wolicie - wspomagam rozwój dziecka albo po prostu nudzę się. Zobaczymy. Statystyki przeprowadzę po zakończeniu edukacji potomka nr 10, a co!